قدر

هُـمــایِ اوجِ سـعـــادت به دام مـا افــتــد      اگــر تـو را گــذری بر مقــام مــا افتد

حـــبــاب‌ وار بـر انــدازم از نــشــاط کـلاه       اگر زروی تو عکسی به جام ما افتد

شـبی که مـاهِ مُـراد از افـق شود طـالـع      بُـوَد کـه پرتـو نــوری به بـام مــا افتد

بــه بــارگــاه تـو چـون بــاد را نبــاشد بـار       کِـی اتـفــاق مجــال سـلام مــا افــتد

چو جان فدای لبش شد خیال می‌ بستم      که قطره‌ای ز زلالش به کام مـا افتد

خیـال زلف تو گفتا که جان وسیله مسـاز      کز این شکـار فراوان به دام مـا افتد

به نــا امیــدی از ایـن در مـرو؛ بزن فــالی       بُـوَد که قـرعه دولت به نـام مــا افتد

ز خـاک کـوی تو هـر گه که دم زند حـافظ      نسیـم گلشن جان در مشام مـا افتد